1 Laat me in U blijven, groeien, bloeien,
O Heiland, die de wijnstok zijt!
Uw kracht moet in mij overvloeien,
Of ’k ben en wis verderf gewijd;
Doorstroom, beziel en zegen mij,
Opdat ik waarlijk vruchtbaar zij.

2 Wat vruchten zal de landman plukken,
Die blaadren, maar geen bloesems ziet?
Leer mij de zelfzucht onderdrukken,
Die niet dan wilde loten schiet!
Des landmans wijsheid snijd’ en snoei’,
Opdat de druif te voller bloei’.

3 Ik kan mij zelf geen wasdom geven:
Niets kan ik zonder U, o Heer!
In uw gemeenschap kiemt er leven
En levensvolheid meer en meer!
Uw Geest zij in mij uitgestort;
De rank, die U ontvalt, verdort.

4 Daarom herhaal het duizendwerven,
Herhaal het, Heer! van uur tot uur:
„Die zich aan Mij niet houdt zal sterven,
De doode ranken zijn voor ’t vuur.”
Geef dat ik naauwer m’ aan U bind,
Hoe zwakker ik mij zelven vind.

5 Neen, Heer! ik wil van U niet scheiden,
’k Blijf d’ uwe altijd! blijf Gij de mijn’!
Uw liefde moet alom mij leiden,
Uw leven moet mijn leven zijn,
Uw licht moet schijnen in mijn huis:
Bij kruis naar kracht, en kracht naar kruis.

6 Dan blijft mijn ziel voor U gewonnen,
Dan wint mijn ziel door U in kracht!
Het werk, in needrigheid begonnen,
Wordt dan in heerlijkheid volbragt!
Wat in de windslen sliep, ontbot,
En komt in ’t licht, en rijpt voor God.

7 Welaan, mijn Heiland! Blijf mij dragen!
Leer mij de winterkou doorstaan!
En breek'*, na dorre lentedagen,
een volgeladen zomer aan!
Dan werp ik meê, voor de oogst van 't graf,
In 's Vaders schoot mijn vruchten af!**