Im Thon: Mag ich Unglück nicht widerstahn, &c
(vertaling: Ad den Besten, retouches Dick Wursten). Misschien niet voor de gemeentezang, maar als de cantorij eens iets wil zingen tijdens een vesper...
[voor 3 vierstemmige zettingen, zie onderaan deze pagina - de versie van Ludwig Senfl is niet moeilijk, en heel sfeervol]

Voor dit lied van Josua Stegmann (1588-1632) is het goed om iets meer context te bieden.

Stegmann was een van de vele duitse 'evangelische theologen' die in de generaties na Luther zich zowel bezighielden met onderwijs als met het schrijven van opbouwende teksten. Degenen onder hen die ook konden dichten, werden bijna vanzelf Kirchenliederdichter. Stegmann was in 1617 Superintendent (kerkelijk regionaal ambt, soort 'inspecteur-begeleider') in het graafschap Schaumburg. In 1621 werd hij Professor Theologie aan het net gestichte (uit het gymnasium voortgekomen) Universiteit in Rinteln/Weser. Het Restitutionsedikt van 6 maart 1629 betekende voor deze stad dat zij weer direct onder keizer Ferdinand II zou vallen en dus met hulp van het keizerlijke bezettingsleger terug in de schoot van de rooms-katholieke kerk kwam. De recentelijk uit de abdij van Corvey verdreven Benediktijner monniken kregen het heft in handen (samen met gevluchte monniken uit Engeland, jaja, 't is met wat die godsdiensttwisten) en zorgden voor het einde van de carrière van Stegmann. (er is sprake van openbare vernederingen etc...). Hij overleed in 1632 en ligt begraven in de Nikolai-Kirche in Rinteln. Zijn meest bekende verzameling van gebeden (ritmisch proza, eenvoudig gerijmd, en in liedvorm), geordend naar de tijden van de dag en de lotgevallen des levens (Christliches Gebetbüchlein 1627) krijgt bij een herdruk in 1630 (en navolgende vermeerderde edities) niet toevallig de titel Hertzens Seufzer (diepe zuchten, verzuchtingen vanuit het hart). Hier de hele titel [de 'w' moet u als een 'u' lezen, en de '/' is de Duitse komma ',']

Het eerste vers verraadt met z'n verwijzing naar 'de avond (Blijf bij ons, want het is avond geworden (Lukas 24), gevolgd door een uitweiding over de tegenstelling licht/donker), dat ook Stegmann het beroemde Latijnse vers van Melanchthon heeft gewaardeerd

Vespera iam venit nobiscum Christe maneto,
Extingui lucem nec patiare tuam
[Vertaald: De avond nadert al, blijf bij ons Christus en sta niet toe dat uw licht gedoofd wordt.]